Ovo je priča o Rožajcu Selimu Ganiću (1927 – 1956), nastavniku vazduhoplovnog jerdriličarstva, prvom i jedinom letaču iz Rožaja, prvom upravniku vazdugoplovne škole Aero kluba u Ivangradu, nosiocu srebrne”C” diplome sa značkom. Tekst je preuzet sa portala Rožaje Today a link originalnog članka možete naći na dnu teksta gdje možete pogledati više fotografija iz privatne arhive porodice Ganić. Autor: Zoran Bošković.
Biografija:
Rođen je 2. avgusta, 1927. godine u uglednoj porodici Rustema Ganića i majke Aiše, rođene Kurtagić. Osnovno obrazovanje stekao je u rodnom mjestu prije rata, a gimnaziju završio u Ivangradu. U tim teškim vremenima, kao i mnoge druge, nepostojanje materijalnih uslova spriječili su ga da nastavi školovanje te je ostao vezan za zavičaj. Sa dolaskom partizanskih jedinica, dobrovoljno stupa u njihove redove, ali zbog maloljetstva, vraćen je na teren i ubrzo primljen u članstvo SKOJ-a. Poslije oslobođenja zasniva radni odnos u DK “Gornji Ibar”, odakle 1947. godine, odlazi na odsluženje vojnog roka. Povratkom iz Armije, u činu rezervnog vodnika, nastavio je rad u Kombinatu, gdje se istakao u društveno-politučkim i kulturnim radom, pa je premješten za sekretara Mjesnog Narodnog Odbora u Rožajama.
NASTAVAK JEDRILIČARSTVA
U vrijeme obnove i izgradnje zemlje, učestvuje u sastavu 11. Vojvođanske brigade na izgradnji pruge Banjaluka-Doboj (1951) i tokom boravka na radnoj akciji, informisan je o mogućnosti obuke za pilota. Tako je već početkom januara 1952. godina primljen je za pitomca Vazduhopovno-jedrličarskog centra u Vršcu gdje se sa uspjehom završio Peti tečaj jedriličarstva i time stekao zvanje nastavnika jedriličarstva u Ivangradu, kada se i potpuno posvećuje vazduhoplovstvu. Zajedno sa grupom entuzijasta, na čelu sa doktorom Nikom Labovićem, radi na prikupljanju novčanih sredstava za podizanje hangara i otkup livada za izletište.
PRVI INSTRUKTOR NAJVEĆEG JEDRILIČARSKOG KLUBA U JUGOSLAVIJI
Već oktobra 1954. počinje obuku sa prvom grupom učenika-jedriličara, među kojima i jedna djevojka, Olga Šoškić. Nesebičnim požrtvovanim zalaganjem doprinio je da ivangradski Aero klub postane jedan od najmasovnijih vazduhoplovnih organizacija na prostoru bivše Jugoslavije.
Aerodrom mu je postao drugi dom, gdje je provodio dan i noć. Osim letenja, bio je vrstan sportista, atleta, planinar, član mnogih društvenih, kulturnih i sportskih organizacija, a za svoj trud više puta pohvaljivan i nagrađivan.
POSLJEDNJI LET IKARA SA IBRA
Tokom jednog od bezbroj svojih letova i obuke učenika izvršenih na ivangradskom aerodromu, tog vedrog jutra 1956. godine, poletio je svoj posljednji let zajedno sa šesnaestogodišnjim učenikom Brankom Anđićem. Po dostizanju visine postignute auto vitlom, nakon otkačivanja užeta, jedrilica je pod stmim uglom pošla prema zemlji i pala u obližnje kukuruzište. Nebo je uzelo svoje prve žrtve, mladog učenika-pilota Branka i nastavnika letenja, Selima Ganića, koji je izdahnuo na putu prema bolnici. Imao je svega 29 godina, kako zapisaše hroničari “veoma malo u godinama, ali su bile pune i prepune života, letnja i nebeske modrine”. Državna komisija za utvrđivanje uzroka nesreća, dala je svoj zvanični izvještaj. Nije bio ženjen. Ispraćen je iz Ivangrada uz masovno ućešće građanstva, pokopan na kučanskom groblju u Rožajama.
Po kazivanju starijh građana Rožaja, nakon smrti rahmetli Selima Ganića (1956), tri naredna dana jedrilice su iznad Rožaja bacale vijence cvijeća u znak poštovanja i žaljenja prema rožajskom Ikaru Selimu.
RT
